Annie, 67
” Ik haalde altijd het bloed onder hun nagels vandaan. De meesters en mijn eigen moeke. Ze wisten allemaal niet wat ze met me aan moesten. Die labeltjes hadden wij vroeger allemaal nog niet joh. Dan klom ik weer in een boom of kwam ik weer thuis met kapotte kousen. Ik kwam er pas achter toen mijn kleinzoon een diagnose kreeg. Ja toen vielen de kwartjes wel. Of een labeltje nodig is weet ik niet. Wellicht had het mijn leven iets makkelijker gemaakt. Ik was soms best eenzaam hoor. Ik kreeg vaak slaag, omdat ik weer eens niet stil kon zitten. Ze begrepen me gewoon niet. Die regeltjes zijn nu gelukkig wel anders! Nee daar heeft mijn kleinzoon gelukkig geen last van. “
Wat ik jou wil meegeven:
” Blijf gewoon lekker jezelf, er zijn al zoveel anderen “
*Om diversiteit te behouden, redigeren wij de ingezonden teksten minimaal.