Suzan

” In eerste instantie had ik de link nooit zelf gelegd en is het best schrikken wanneer je het vermoeden voor het eerst hoort. Zeker omdat ik al wat ouder ben vroeg ik me af hoe dit al die jaren niet gezien is ondanks alle hulpvragen. Toen ik er bij het vermoeden meer over ging lezen voelde het vaak als thuiskomen, ik was niet meer alleen met mijn gevoelens en herkende zo veel.
Na de officiële diagnose had ik toch wat depressieve gevoelens omdat het voor mij het lot bezegelde dat het leven altijd “moeilijker” zou zijn voor me en dat er geen kant- en klare- oplossing of pil voor is. Hard werken om gewoon mee te kunnen doen zeg maar.

Gelukkig ben ik nu een jaar later goed op weg om met verschillende hulpverleners mijn structuur te verbeteren en sta ik veel beter in het leven. Ik kan eindelijk begrip voor MEZELF opbrengen en het blijkt dat ik dat het meest nodig had.

Wanneer je niet vast zit in een zogenaamd denkhokje kun je veel breder kijken naar oplossingen en vind je die ook sneller. Ook mijn interesse in andere mensen heb ik te danken aan neurodiversiteit; ik denk dat het eerst voortkwam uit een voortdurend lopend onderzoek in mijn hoofd, “hoe gedraag ik me het beste in die en die situatie” ten behoeve van het maskeren. Maar mensen zijn gewoon uiterst interessant en hoe mooi om daar een bibliotheekje van aan te leggen in mijn hoofd. “